Rozdział 3

Fatboy Slim, Riva Starr - Eat Sleep Rave Repeat

Było już sporo po południu. Słońce chyliło się ku zachodowi, była przyjemna szarówka. Siedziałyśmy w pokoju już od dwóch godzin. Dlaczego? Miyu grała w The Sims 3 i próbowała zmutować sima z kosmitą. Natomiast ja szkicowałam kolejnego konia, no bo co innego? W sumie nie rysowałam tylko tych cudownych zwierząt, ale także niektóre postacie z anime i mang. No ale ile można robić tę samą czynność? Ja zdecydowanie miałam dość.

- Mi, idziemy się przejść? - zapytałam patrząc na siostrę. Nie zareagowała. Dalej patrzyła jak zaklęta w ekran laptopa. Podeszłam do niej cicho i zerknęłam przez ramię. - C-co ty robisz? - parsknęłam śmiechem na widok.. ee.. Kopulującej się simki i kosmity bez cenzury? Tak, tego.

Nie zareagowała, znowu. Ściągnęłam jej słuchawki i trzepnęłam w głowę. Spojrzała na mnie wilkiem.

- Pojebało? - powiedziała z wyrzutem.

- Tak, już dawno. - znowu się zaśmiałam.

-To nie jest śmieszne. - zganiła mnie. - Ja tu tworzę hybrydy! Wiesz jakie to odpowiedzialne zadanie? - zapytała, a ja jebłam.

- A musisz to robić.. No nie wiem. Bez cenzury? - patrzyłam na.. no wiecie. Scenę łóżkową. - To niesmaczne, zwłaszcza, że ten kosmita ma małego. - zachichotałam.

- Ha ha ha, nie. Mnie się tam podoba. - rozmarzyła się, patrząc w ekran. - A po co tu przyszłaś?

- A, no tak. Idziemy się przejść. - odpowiedziałam szybko i odciełam zasilanie laptopa.

- Baka!! - pisnęła, łapiąc się za głowę. - Nie zapisałam!

- Wiem, że tak. Ty co minutę zapisujesz, jak to mówisz : "Na wszelki wypadek".

-No, ale.. To była taka ciekawa chwila. - udała rozpacz. Wywróciłam teatralnie oczami, po czym westchnęłam ciężko.

- Przebierz się i idziemy.

Po piętnastu minutach obie byłyśmy gotowe. Wyszłyśmy z pokoju, uprzednio zamykając drzwi na klucz.

- Gdzie chcesz iść? - zapytałam, chowając kluczyk do kieszeni spodni. Spojrzała na mnie spode łba , widać, że nie miała ochoty na żadne przechadzki.

- Nie wiem. - burknęła.

- No to może do parku? - zapytałam, mimo, że Miyu ciągle nie podzielała mojego entuzjazmu. Ta ciągle stała wpatrzona w dal i nie zwracała na mnie uwagi. - Bosze.. - westchnęłam, ciągnąc ja za rękę. 

Udałyśmy się do parku na obrzeżach miasta, niedaleko szkoły. Był niezwykle obszerny, a przechadzanie po nim sprawiało mi niesamowitą przyjemność. Niestety dobry humor udzielił się tylko mi.

- Kurwa, jak zimno. - syknęła Mi, pocierając o siebie dłonie. Nasz spacer trwał dopiero pół godziny, a ta już pokazywała swoje fochy. - Wiatr tak mocno wieje, liście są wszędzie, a ich kolor jest taaki oczojebny. - marudziła, zerkając na mnie kątem oka. Wiedziałam, że udaje, ale miałam już jej dość. Trudno, niech stracę..

- Miyu.. Jak chcesz, to idź już do domu. - powiedziałam z nadzieją, że jednak zostanie, bo nie chciałam wracać sama, po ciemku.

- To cześć! - cmoknęła mnie w czoło i uciekła w stronę akademika. Spodziewałam się tego, ale nie ukrywałam oburzenia, że moja rodzona siostra woli gry ode mnie. 

Spacerowałam już godzinę. Muszę przyznać, że zaczynałam odczuwać nieprzyjemne szczypanie policzków. Słońce już dawno zaszło, jeżeli jesienne noce nie byłyby tak zimne, z chęcią zostałabym tu dłużej. Ruszyłam wolnym krokiem w stronę bramy. Nagle usłyszałam ciche chlipanie. Odwróciłam się w stronę z którego dochodził dźwięk i ujrzałam dziewczynę w wieku około 14 lat. Podeszłam do niej, zapytać się, co się stało. Usiadłam obok niej na ławce, zwracając na siebie uwagę.

- Ładna noc. - zagadałam, patrząc w jej zaszklone oczy i na otaczający nas jesienny krajobraz.

- T-tak. - powiedziała, tamując łzy. Wytarła twarz rękawem i uśmiechnęła lekko. 

- Coś cie trapi? - zapytałam głupio. Przecież widać, że tak.

- B-bo mój brat.. - zaczęła, a po jej policzkach znów spłynęły łzy wielkości grochów. - On.. on mnie nienawidzi. - powiedziała ledwo słyszalnym szeptem. Objęłam ją lekko ramieniem, patrząc głęboko w oczy.

- Faceci to świnie, nie ma się co przejmować. - uśmiechnęła się lekko, na tą uwagę.

- Masz rację. - szepnęła i wtuliła się lekko we mnie. - Nanami jestem. - przedstawiła się, unosząc delikatnie kąciki ust.

- Ja mam na imię Amane. - odwzajemniłam uśmiech.
- Wiesz, chciałabym mieć siostrę. - powiedziała nieśmiało. - Brat w ogóle się mną nie interesuje..
- A ta właściwie, to jak ma na imię twój brat? - moja ciekawość sprawiła, że nie mogłam się powstrzymać od tego pytania.
- Sasori. - burknęła. Wytrzeszczyłam lekko oczy, gdy usłyszałam to imię. Cóż, wydawał się obojętny na wszystko, ale żeby aż tak? Widząc moją minę dodała. - Tak, ten pan idealny..
- Naprawdę jest aż tak źle? - spytałam trochę z ciekawości.
- Tak. Jedyne co go interesuje to.. właściwie nic. Zawsze udaje takiego obojętnego! - zaczęła na niego bluźnić. - I w prost mówi mi, żebym sobie poszła! Zachowuje się jakby mnie nie kochał! - krzyczała coraz głośniej. Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony mogłam się tego po nim spodziewać, ale z drugiej..
- Hej, Nanami - usłyszałyśmy męski głos. Dziewczyna podniosła zapłakane oczy.Przed nami stał nie kto inny ale pan Akasuna!
- Co ty tu robisz?! - wydarła się. - Odejdź!

- Chciałem przeprosić - patrzył w chodnik.  - C- co?! - krzyknęła młoda. - Co ty odwalasz?! 

- Po prostu chcę cię przeprosić, Okey? - odparł zbudzonym tonem.

- To przeproś mnie szczerze - założyła ręce na piersi.

Kolorowa: Łał, to już trzecia notka O.o Trochę to dziwne, że nie znudziło mi się pisanie xD Dobra, oby to się nie stało. A tak wgl to jest jakiś niedosyt? Oby ^^ A i jeszcze jedno. Z końcówką pomogła mi Judith, według której jestę bogię/pierogię xD Tak więc zapraszam do komentowania <patrzy na Aki xD>

Pozdrawiam :*